روستای تاریخی میمند
Maymand historical village
وقتی صحبت از خانه‌های دست کن در دل کوه پیش می‌آید، خیلی‌ها تنها به یاد روستای کندوان اسکو و کاپادوکیه‌ی ترکیه می‌افتند. یکی دیگر از اماکنی که مردم خانه‌هایشان را دل کوه کنده‌اند، روستای میمند واقع در استان کرمان است. روستای میمند با آب‌وهوای معتدل کوهستانی، در 38 کیلومتری شمال شرقی شهرستان شهربابک واقع‌شده است. روزگاری میمند روستای آبادی بوده و گفته می‌شود که اقامتگاه زمستانی حدود 350 خانوار بوده و بیش از چهار هزار نفر جمعیت داشته است. مردمانی کوچ‌نشین، که بر اساس نیاز، ایام سال را به سه قسمت تقسیم می‌کردند و در فصول بهار و تابستان راهی مناطق سرسبزتر می‌شدند تا روزگار خود را با دام‌پروری و کشاورزی بگذرانند و زمستان‌ها را در خانه‌هایی که در دل کوه کنده‌اند سپری نمایند. امروز اما، با روستایی بسیار خلوت مواجه می‌شوید. می‌گویند 50 خانوار در روستا زندگی می‌کنند اما مشاهدات من گویای جمعیتی بسیار کمتر از این است. منهای معدودی از بازماندگان قدیمی روستا که جایی، توانی یا شجاعتی برای مهاجرت کردن نداشته‌اند، باقی سکنه‌ی روستا را کارمندان ادارات دولتی یا آن‌هایی که مانده‌اند تا از آمدوشد گردشگران درآمد اندکی داشته باشند، تشکیل می‌دهند. در گذشته، اهالی روستا حیوانات خود را در آغل‌هایی واقع در خارج محوطه‌ی زندگی خود نگهداری می‌کرده‌اند. اما امروزه، آن‌ها که مانده‌اند، احشام را نزدیک خود نگه می‌دارند، چراکه جای خالی بسیار است.
تاریخچه‌ی روستای میمند
کسی کنده شدن خانه‌های روستا را به یاد ندارد. کسی خانه‌ی جدیدی در آن حفر نکرده است. بنا بر شواهد موجود به نظر می‌رسد که روستای میمند بیش از هزار سال قدمت داشته باشد. اما هیچ‌گونه عملیات مدرن باستان‌شناسی بر روی بقایای به‌جامانده از اطراف روستا انجام‌نشده تا بتوان به‌دقت، سن تقریبی روستا را حدس زد. به همین دلیل کرمانی‌های مهربان که دوستدار معرفی آثار دیدنی خود هستند، لب می‌گشایند و از ده دوازده هزار سال سابقه برای میمند و حوالی آن یاد می‌کنند که بی‌شک جز نشانی از عشق ناصواب به این دیار معنای دیگری ندارد. اما آنچه مهم است اینکه روستای میمند تا حدود پنجاه سال پیش روستای آبادی بوده است.
معماری در روستای میمند
روستای میمند در دامنه‌ی تپه‌ای که تغییرات زمین‌شناسی، شکل خاصی به آن بخشیده، ساخته‌شده است. خانه‌ها، از روی‌هم قرار دادن مصالح ساختمانی شکل نگرفته‌اند. بلکه برعکس، برای درست کردن خانه، دل کوه را کنده‌اند و به آن شکل داده‌اند تا به‌صورت اتاق دربیاید. ازآنچه که از دل کوه کنده‌شده به‌عنوان مصالح ساختمانی برای درست کردن کوچه، گرفتن شیب تپه، ورودی خانه، آغل، مستراح و امثال آن استفاده‌شده است. هرچند این سبک معماری، بسیار ساده به نظر می‌رسد اما با توجه به اینکه در دوران امروز این سبک از خانه‌سازی متداول نیست، بازدید از روستای میمند را بسیار جذاب کرده است.
در شیب روستا مسیرهایی وجود دارد که اهالی از آن عبور و مرور می‌کنند و درعین‌حال هدایتگر آب باران است. به این مسیرها کاشکور (Kaashkor) می‌گویند. کیچه (kicheh) گویشی از واژه‌ی کوچه است و به معنی دالانی با شیب و پهنای کافی برای دست‌یابی به عمق مناسب برای حفر اتاق‌ها است. در هر کیچه از یک تا هفت اتاق دیده می‌شود. اتاق‌هایی که درست در امتداد کیچه قرار دارند و به آن‌ها اتاق‌های بنی (Boni) گفته می‌شود، سقف بلندتر و نور بهتری داشته، مرغوب‌تر و محل نشیمن و زندگی هستند. اتاق‌های جنبی، انبار، کاه دان و طویله‌ی حیوانات باربر مثل الاغ و اسب هستند. کیچه‌ها به اشکال مختلف: مستقیم، L شکل یا T شکل مشاهده می‌شوند. دو طرف برخی از کیچه‌ها را سنگ‌چین کرده‌اند. این سنگ‌چین‌ها معمولاً برای این است که خاکی که از درون اتاق‌ها یا حفر کیچه کنده‌اند در پشت سنگ‌چین ریخته شود. گاهی نیز سنگ‌چین‌هایی برای شکستن باد می‌ساختند که به آن پناه باد (Panaah Baad) می‌گویند.
در بالای برخی خانه‌ها، بالاخانه وجود دارد. این بالاخانه‌ها در دل فرورفتگی‌هایی احداث‌شده‌اند که به آن‌ها پاتاق می‌گویند. دسترسی به این بالاخانه‌ها معمولاً دشوار است. خانه‌ها به‌گونه‌ای ساخته‌شده‌اند که تقریباً از تمام آن‌ها دید گسترده‌ای از روستا در پیش روی بیننده قرار می‌گیرد. در مقابلِ بسیاری از خانه‌ها ایوان وجود دارد که معمولاً سرپوشیده بوده‌اند. سقف ایوان‌ها یا کوه دست‌نخورده است یا اینکه آن‌ها را با تیرهای چوبی و برگ و کاه‌گل ساخته‌اند یا اینکه در این اواخر از طاق ضربی استفاده نموده‌اند. بخش زیادی از عمر مردم این روستا در ایوان می‌گذشته است.
درهای خانه‌ها تماماً چوبی، یک لنگه یا دو لنگه بودند. این درها، تنها محل نورگیری طبیعی اتاق هستند. گاهی گلیمی به نام مخشیف(Makhshif) در پای درگاه می‌بندند تا ضمن اینکه نور کافی برای اتاق تأمین شود، سوز و سرما و مرغ و خروس وارد اتاق نشوند. مثل تمام خانه‌های روستایی، مردم وسایل خود را دورتادور اتاق می‌چینند.
در درون اتاق‌ها به‌اندازه‌های گوناگون طاقچه کنده شده است و وسایل خود را بر روی طاقچه‌ها می‌گذارند. در اکثر اتاق‌ها یا ایوان‌ها گودالی وجود داشته که به آن گود چال بافی می‌گویند و بر بالای سقف نیز چوبی تعبیه می‌کردند تا قرقره‌ها را از آن آویزان کنند. این گود برای ساخت صنایع‌دستی استفاده می‌شده است. در درون اتاق‌ها فرش، گلیم و جاجیم نیز می‌بافتند. صنعت نمدمالی نیز وجود داشته و هم‌اکنون نیز به‌صورت نمادین وجود دارد. در برخی خانه‌ها، اتاقک‌هایی در زیر زمین وجود دارد که محل مخفی کردن دارایی و در زمان حمله‌ی دشمنان محل اختفای دختران و زنان بوده است.
در مقابل برخی خانه‌ها سطحی صاف به نام طغل (Toghol) یا مهتابی درست می‌کنند که جای خشک‌کردن میوه‌جات مانند بادام‌کوهی یا محلی برای خوابیدن و استراحت است. معمولاً هر چند خانه یک تنور مشترک برای پخت نان دارند.
هر کیچه یک اوریزگا (آبریزگاه) دارد که معمولاً فاقد در است اما چون به شکل حلزونی ساخته‌شده، از خارج چیزی مشاهده نمی‌شود. ولی گاهی برای آن در یا پرده کار می‌گذارند و سقف آن را با سرشاخه‌های درختان می‌پوشانند.
در برخی اتاق‌ها فضای کوچکی به نام قایم‌دان در کف زمین وجود دارد که محل مخفی کردن چیزهای ارزشمند اهل خانه بوده است که چوبی روی آن می‌گذاشتند و بر روی چوب مثل بقیه‌ی جاهای اتاق نمد پهن می‌کردند.
این روستای کوچک خودش چندین محله دارد: کلاغون، گدا، ابراهیمی، محمودی، زین‌الدینی، قاضی و بن‌میمند. این روستا سال‌های پیش تا چهار هزار نفر را در خود جای می‌داده. افزایش جمعیت و کمبود جا باعث شده که بناهای جدیدی به شکل امروزی در روستا ساخته شود. همچنین مقدار کمی باغ و مزارع در میان روستا و در کنار رودخانه‌ی فصلی میمند وجود دارد. در برخی نقاط روستا، طبقات خانه‌های روی‌هم به پنج طبقه هم می‌رسد. بخش زیادی از روستای میمند با لبه‌ی صخره‌ای نسبتاً بلند که محلی‌ها به آن طاق می‌گویند، ورود به روستا را از این نواحی دشوار می‌کند و به آن حالتی قلعه مانند می‌دهد. حتی در برخی نواحی، بر بالای طاق، سنگ‌چین‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد حتی در این بخش‌ها هم از روستا محافظت می‌کرده‌اند.
بر سقف اتاق‌ها قشر نسبتاً ضخیمی از دوده که ناشی از برافروختن آتش در داخل اتاق‌ها و ایوان‌ها است مشاهده می‌شود. وجود دوده و چربی و گرفتن رطوبت باعث کاهش ریزش ذرات سقف در کف اتاق‌ها می‌شود. ضمناً در چند خانه بخاری دیواری نیز وجود دارد.
امروزه برق و کپسول گاز و نفت نیز به میمند راه یافته است.
مسجد
ورودی مسجد میمند نیز مانند بقیه‌ی فضاها به شکل کیچه است. ظاهراً اتاق مسجد را حاج محمد مسیحا پس از مراجعت از سفر حج کنده و وقف مسجد کرده است. بنای ساخت این مسجد به سال 1203 خورشیدی برمی‌گردد. در درون فضای بزرگ مسجد دو ستون وجود دارد و با پرده‌ای آن را به دو بخش زنانه و مردانه تقسیم نموده‌اند. محراب، سکو و طاقچه‌های زیبا در درون مسجد به‌صورت دست‌کن در دل کوه مشاهده می‌شود. نکته‌ای که برای من خیلی جالب بود، وجود جاکفشی‌های تراشیده شده در دل کوه در کیچه‌ی ورودی مسجد است.
حسینیه
در میمند یک حسینیه‌ی بزرگ نیز هست که در مقابل آن یک میدانگاه بزرگ وجود دارد. فضای داخلی حسینیه، بزرگ‌ترین فضای داخلی دست کن در میمند به‌حساب می‌آید. حدود 150 سال پیش شخصی با خریدن چندین اتاق و برداشتن دیوارهای بین آن‌ها فضای بزرگی به‌عنوان حسینیه درست کرده و آن‌ها وقف نموده است. این حسینیه نیز با پارچه‌ای به دو بخش زنانه و مردانه تقسیم‌شده است. مراسم عزاداری در روزهای تاسوعا و عاشورا در میدانگاهی مقابل حسینیه انجام می‌شده است.
آتشکده
از نکات جالب در روستای میمند وجود آتشکده در آن است. بر اساس وجود دو آتشدان بزرگ و حضور زرتشتیان در روستا می‌توان حدس زد که قدمت این روستا احتمالاً به‌پیش از اسلام برمی‌گردد. این بخش هم‌اکنون به‌عنوان موزه‌ی مردم‌شناسی و پایگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری مورداستفاده است. شما می‌توانید به‌راحتی و با روی گشاده از آن بازدید به عمل‌آورید.
حمام
در روستای میمند یک حمام کهن و دست کن وجود دارد که تقریباً نزدیک رودخانه ساخته‌شده است تا از آب رودخانه برای حمام استفاده شود. حوض هشت‌ضلعی در زیر دیواری کشف‌شده است. حمام دارای سربینه، نورگیر با سنگ مرمر، خزینه‌ی آب سرد و آب گرم و تون حمام بوده که هنوز هم به‌خوبی مشاهده می‌شود.
مدرسه
کیچه‌ی اربابی مهدی‌ها که بعدها به مدرسه تبدیل شد، اولین مدرسه‌ی میمند به‌حساب می‌آید. سپس جمعیت روستا به حدی زیاد شد که سه مدرسه‌ی دیگر نیز در روستا ساخته و مورداستفاده قرار گرفت. اما بعدها با مهاجرت روستائیان به شهر ، مدرسه‌ی قدیمی متروک گردید و از سال 1381 به‌عنوان پایگاه میراث فرهنگی مرمت و احیا گردید. امروز تعداد دانش آموزان میمند به انگشتان دست رسیده است.
آسیاب آبی
در میان روستا یک رودخانه‌ی فصلی وجود دارد که تابستان‌ها خشک می‌شود. در روستای میمند هشت آسیاب آبی وجود داشته که اکنون کمتر چیزی از آن‌ها به‌صورت کامل باقی‌مانده است. آسیاب‌ها از 50 سال قبل از کار افتادند، هرچند میراث فرهنگی یکی از آسیاب‌ها را برای بازدید گردشگران مرمت و بازسازی نموده است.
مردم میمند از طریق دو قنات و یک چشمه آب آشامیدنی خود را تأمین می‌کردند، که امروزه فقط یکی از قنات‌ها پابرجا است که با لوله‌کشی به بخش مرکزی روستا هدایت می‌شود. خانه‌هایی که در بالادست قرار دارند باید برای تهیه‌ی آب به مرکز روستا بیایند. امروز تنها تفاوتی که با گذشته کرده، این است که قدیم‌ترها آب را با مشک جابجا می‌کردند و امروز، مشک‌ها جایشان را به دبه‌های پلاستیکی داده‌اند و خودشان بازنشسته شده‌اند.
گورستان
در روستای میمند گورستان یا مزار نیز وجود دارد. برخی سنگ‌های بسیار قدیمی نیز در این گورستان‌ها مشاهده می‌شود و نشان از قدمت روستا دارد.
دژ سنگی
در پیچ رودخانه و در جنوب میمند آثاری از یک دژ سنگی به چشم می‌خورد. هرچند از این دژ نیز جز بقایای اندکی باقی نمانده است، اما اگر نیک بنگرید آثاری از سفال‌های قدیمی، استودان یا استخوان‌دان یا جایگاه دفن مردگان به شیوه‌ی زرتشتیان قدیم در آن وجود دارد.
امروز برای آسایش گردشگران امکاناتی از قبیل سرویس‌های بهداشتی، هتل به سبک معماری روستا، پارکینگ برای پارک خودروها، حمام، فروشگاه صنایع‌دستی، سکوهای نشیمن و ... به روستا اضافه‌شده است.
روستای تاریخی میمند در تاریخ 10/7/1380 با شماره‌ی 4135 در فهرست آثار ملی ایران ثبت گردید. مرمت و بازسازی بخش‌های مختلف روستا از سال 1380 آغاز گردید و تلاش‌های دکتر مهناز اشرفی و مهندس غلامحسین پورمحراب و سایر همکاران ایشان باعث شده است تا یک روستای فراموش‌شده در دل سرزمین‌های گرم و خشک فلات ایران می‌رود تا در گنجینه‌ی میراث جهانی یونسکو جای خود را بازنماید.
پ ن: روستای تاریخی میمند در سال 2015 در فهرست جهانی یونسکو قرار گرفت.
منبع:
* مستند میمند، عباس بلوچی، کیارش اقتصادی
* مشاهدات و اطلاعات نویسنده
موقعیت جغرافیایی:
استان کرمان، شهرستان شهربابک. " 45 '13 ْ30 شمالی و "31 '22 ْ55 شرقی. ارتفاع از سطح دریا 2240 متر.
نحوه دسترسی:
برای رسیدن به روستای میمند، بستگی دارد که شما از کجا بخواهید به میمند بروید:
- 1-اگر از تهران، شهرهای غرب و شمال غرب و شمال ایران حرکت کرده‌اید، بهترین مسیر از طریق یزد، انار، شهربابک و میمند است. در این حالت، زمانی که حدود 170 کیلومتر در جاده‌ی یزد- کرمان طی مسیر نمودید، به شهر انار می‌رسید. از انار تا شهربابک حدود 105 کیلومتر راه است. این جاده تماماً دوبانده و کیفیت آن مطلوب است.
- 2-از سمت کرمان: بهترین مسیر : کرمان، رفسنجان، سرچشمه، شهربابک است. این مسیر حدوداً 240 کیلومتر است. جاده کرمان – رفسنجان دوبانده و تقریباً بقیه‌ی مسیر دوطرفه و آسفالت است. البته یک مسیر بسیار کوتاه‌تر تا میمند از طریق: رفسنجان، احمدآباد، حوم‌الدین، استاهوئیه، مرج، گلاب و میمند نیز هست که اگر محلی نیستید، این مسیر را به شما توصیه نمی‌کنم.
- 3-از سمت شیراز و جنوب کشور: کوتاه‌ترین و مناسب‌ترین راه، مسیر: شیراز، سروستان، استهبان، نی‌ریز، سیرجان و شهربابک است. هرچند می‌توانید از نی‌ریز به مشکان، هرات و شهربابک بروید. این جاده بسیار خلوت و فرعی است.
از شهربابک تا روستای میمند حدود 35 کیلومتر فاصله است. جاده‌ی آن تماماً آسفالت با کیفیت مطلوب است. علائم هشداردهنده، زیاد نیستند. این مسیر در برخی قسمت‌ها فوق‌العاده زیباست و طبیعت متفاوتی را ملاحظه خواهید فرمود.
امکانات رفاهی:
* در ایام معمولی سال نیازی به پرداخت ورودیه به روستا نیست.
* برای گردشگران معمولی که در طول سال به میمند می‌روند، بروشور وجود ندارد. بروشور به زبان انگلیسی یا سایر زبان‌ها موجود نیست. راهنمای مسلط به زبان انگلیسی وجود ندارد.
* وقتی وارد روستا شدید، بهترین کار این است که در ابتدا به پایگاه میراث فرهنگی مراجعه کنید. گاهی یکی از اهالی پیدا می‌شود تا نقاط مختلف روستا را به شما نشان دهد. اگر راهنما پیدا کردید، یادتان نرود که به او حق‌الزحمه یا انعام بدهید.
* دنبال رستوران به‌دردبخور نگردید.
* آب آشامیدنی در روستا وجود دارد. در فصل گرم تابستان برای طول مسیر به فکر آب آشامیدنی باشید. قویاً توصیه می‌کنم خصوصاً در ماه‌های گرم سال آب آشامیدنی بهداشتی همراه خود داشته باشید.
* سرویس بهداشتی در روستا وجود دارد. توقع زیاد از آن نداشته باشید. من توالت فرنگی ندیدم.
* آنتن دهی تلفن همراه وجود دارد.
* اگر قصد اقامت شبانه دارید، می‌توانید از مهمانسرای روستا استفاده کنید. قیمت آن خیلی ارزان نیست.
* یادتان باشد به میهمانی نمی‌روید. کفش راحت و مناسب بپوشید.
* اگر در روز آفتابی قصد بازدید از روستای میمند را دارید، حضور چندساعته، ممکن است باعث آفتاب‌سوختگی شود. از کلاه یا کرم ضد آفتاب استفاده کنید.
* روستای میمند خودش به‌اندازه‌ی کافی مشکل دارد. زباله‌های خود را ترجیحاً با خود برگردانید.
* برق برای شارژ باطری دوربین و تلفن همراه وجود دارد.
* فروشگاه برای تهیه‌ی نیازمندی‌های اولیه وجود دارد.
* اگر در مواقع پربازدید، نظیر تعطیلات نوروز به میمند بروید، کارگاه‌های صنایع‌دستی فعال هستند. از صنایع‌دستی محلی خریداری کنید. مناطق گردشگری دورافتاده نیازمند توجه و مساعدت ما هستند.
* پمپ‌بنزین و پمپ CNG در شهربابک وجود دارد.
* سی دی راهنمای میمند در پایگاه میراث فرهنگی موجود است.
امنیت منطقه:
استان کرمان یکی از راه‌های ورود مواد مخدر به مرکز ایران است. به همین دلیل مبادی ورودی و خروجی استان، پست‌های ایست و بازرسی دارد. این پست‌ها بعضاً نسبت به مسافران معمولی نیز سخت‌گیرانه عمل می‌کنند. تردد شب‌هنگام و ساعات غیرمتعارف در مسیرهای فرعی توصیه نمی‌شود.
بهترین زمان بازدید:
استان کرمان زمستان‌های سرد و تابستان‌های فوق‌العاده گرم و سوزان دارد. بهترین زمان بازدید از روستای میمند ماه‌های فروردین، اردیبهشت، مهر و آبان است.
* توضیحات اضافه:
بسیاری از هم‌وطنان ایرانی جاذبه‌های گردشگری این سرزمین را مشهد، اصفهان، شیراز و شمال کشور می‌دانند. گردشگران بسیاری دیده‌ام که از خارج از کشور آمده‌اند، هزاران کیلومتر رنج راه را بر خود هموار نموده‌اند و با خزانه‌ای از اطلاعات، عکس و فیلم از نقاط دیدنی ایران‌زمین با دست‌پر بازگشته‌اند. این‌ها همان‌هایی هستند که اجدادشان، زمانی که ما در دعواهای حیدری نعمتی درگیر بودیم و تنها، راه شاه عبدالعظیم و قم را می‌دانستیم، آمدند، گنجینه‌های گران‌بهای ما را شناختند و بردند و این گنجینه‌ها چون نگینی در موزه‌های پاریس و لندن و نیویورک و شیکاگو و غیره می‌درخشند. نترسید. مسیرهای گردشگری غیرمعمول و غیرمتعارف را انتخاب کنید. آدم‌های این سرزمین را بشناسید (نه مدل تهرانی شده‌اش را). به‌مراتب کمتر از آنچه در کشورهای خارجی هزینه می‌کنید، صرف گردشگری در ایران‌زمین کنید. اگر برای دقایقی پایتان را از روی گاز اتومبیل بردارید، لختی در صحرای کویر بنشینید، دقایقی را در کوه‌های خشک ولی زیبای این سرزمین بگذرانید، درخواهید یافت که آن‌ها هم زیبایی و لطافت خودشان رادارند. همه‌ی زیبایی‌ها در نمک‌آبرود چالوس نیست. همه‌ی لذت‌ها در هتل‌های پنج ستاره و فروشگاه‌های دبی خلاصه نمی‌شود.
فهرست اماکن ارزشمند ایرانی که ثبت فهرست جهانی یونسکو شده‌اند:
1- زیگورات چغازنبیل شوش 1979
2- تخت جمشید (پارسه)مرودشت 1979
3- میدان نقش‌جهان اصفهان 1979
4- تخت سلیمان تکاب 2003
5- پاسارگاد فارس 2004
6- ارگ بم 2004
7- گنبد سلطانیه زنجان 2005
8- بیستون کرمانشاه 2006
9- قره‌کلیسا چالدران و کلیسای سنت استپانوس جلفا 2008
10- سازه‌های آبی شوشتر 2009
11- مجموعه تاریخی بازار تبریز 2010
12- آرامگاه شیخ صفی‌الدین اردبیلی 2010
13- باغ ایرانی 2011
14- مسجد جامع اصفهان 2012
15- برج گنبد قابوس 2012
16- کاخ گلستان 2013
17- شهر سوخته 2014
18- روستای میمند شهربابک 2015
19- شوش 2015
20- قنات ایرانی 2016
21- دشت لوت 2016
22- شهر تاریخی یزد 2017
23- چشم‌انداز باستان‌شناسی ساسانی منطقه فارس 2018
24- جنگل‌های هیرکانی 2019
* توضیحات عکس‌ها:
عکس شماره 1 :
نمایی باز از روستای تاریخی میمند
عکس شماره 2 :
نمایی از خانه‌های میمند. به طاق صخره مانند بالای خانه‌ها دقت فرمایید. به این صورت دسترسی به روستا از جهات مختلف محدود می‌شده است.
عکس شماره 3 :
نمایی از روستای تاریخی میمند
عکس شماره 4 :
ورودی اتاقی که به آتشکده معروف است. در فضای این اتاق دو دودکش دیواری وجود دارد. درحالی‌که در اکثر خانه‌ها از اجاق‌های زمینی استفاده می‌کرده‌اند. به این دلیل و با توجه به حضور زرتشتی‌ها در روستا حدس زده می‌شود که این فضا آتشکده بوده است.
عکس شماره 5 :
نمایی باز از روستای میمند
عکس شماره 6 :
مسجد میمند
عکس شماره 7 :
کیچه‌ی مسجد میمند. یکی از نکات جالب وجود جاکفشی‌هایی است که در کوه کنده‌شده است.
عکس شماره 8 :
نمایی از ورودی حسینیه‌ی میمند. طاق ایوان‌ها با آجر ساخته‌شده و قدمت زیادی ندارد.
عکس شماره 9 :
حسینیه‌ی میمند. این حسینیه از به هم پیوستن چند خانه به وجود آمده و بزرگ‌ترین فضای روستای میمند به‌حساب می‌آید.
عکس شماره 10 :
حسینیه‌ی میمند. برای آن‌که اندازه‌ی حسینیه را تجسم فرمایید به تعداد قالی‌های کف حسینیه دقت کنید.
عکس شماره 11 :
در این نما از روستای میمند، آبریزگاه‌ها و طغل یا مهتابی‌ها را نیز مشاهده می‌کنید.
عکس شماره 12 :
خانه‌های قدیمی که در بالاترین نقطه‌ی روستا واقع‌شده‌اند و اکنون مدت‌هاست که خالی از سکنه هستند.
عکس شماره 13 :
کیچه‌ی ورودی مهمانسرای میمند. به سوراخی که در سمت راست در وجود دارد دقت فرمایید. این سوراخ برای این است که کلون در را از داخل باز نمایند.
عکس شماره 14 :
نمایی از یک اتاق مهمانسرای میمند. کف اتاق با نمدهای میمند و یا گلیم پوشیده شده. چوبی که در روبرو می‌بینید جالباسی است. چند طاقچه نیز در دیوار وجود دارد. نکته‌ی جالب اینکه گردشگران خارجی برای اجاره‌ی اتاق از هم‌وطنان ایرانی بیشتر رغبت نشان می‌دهند.
عکس شماره 15 :
نمایی از روستای میمند
عکس شماره 16 :
بخشی از حمام قدیمی میمند.
عکس شماره 17 :
موزه‌ی کوچک مردم‌شناسی روستای میمند
عکس شماره 18 :
موزه‌ی کوچک مردم‌شناسی روستای میمند. در این قسمت عکس‌های متنوعی از روستای میمند و مناظر و اماکن طبیعی و دیدنی اطراف میمند وجود دارد.
عکس شماره 19 :
این‌ها از معدود سکنه‌ی کهن‌سال روستا هستند که نمی‌دانم اکنون نیز در قید حیات هستند یا نه. نمونه‌های بارزی از فقر کامل که با اندک محبتی شادمان می‌شوند.
عکس شماره 20 :
نمونه‌ای از زندگی ابتدایی و فقیرانه ساکنان روستا.
عکس شماره 21 :
نویسنده در روستای میمند
* نویسنده و عکس‌ها: دکتر مسعود شهیدی
تاریخ نگارش: 1392
هرگونه کپی‌برداری به‌منظور تجاری ممنوع است. کپی‌برداری به‌منظور اشاعه فرهنگ گردشگری و با اهداف غیرتجاری در صورت اجازه مدیر سایت و ذکر منبع بلامانع است.
بازدیدکننده‌ی گرامی: درصورتی‌که از روستای میمند بازدید نمودید، خواهشمند است هرگونه تغییر در مطالب مربوط به امکانات رفاهی یا سایر مواردی که به نظرتان می‌رسد را از طریق لینک نظرات به مدیریت سایت اطلاع دهید تا دیگران نیز از آن بهره‌مند گردند. با تشکر